Łebsko - jezioro przybrzeżne w województwie pomorskim (na terenie gmin Wicko oraz Smołdzino) na Wybrzeżu Słowińskim, trzecie pod względem powierzchni jezioro w Polsce.
Łebsko położone jest w województwie pomorskim, na obszarze dwóch powiatów: słupskiego i lęborskiego.
Leży na terenie Słowińskiego Parku Narodowego. Powierzchnia jeziora stanowi 21,8% całkowitej powierzchni parku oraz 33,1% powierzchni lądowej, w tym wodnej śródlądowej[a. Północny brzeg stanowi Mierzeja Łebska z ruchomymi piaskami. Jezioro położone jest na wysokości 0,3 m n.p.m. Jezioro powstało poprzez podniesienie poziomu morza i zalanie łąk. Nie było zatoką morską.

Łebsko jest największym pod względem powierzchni jeziorem w Polsce po Śniardwach i Mamrach. Stanowi największe jezioro przybrzeżne oraz największy zbiornik wodny w Słowińskim Parku Narodowym. Zajmuje powierzchnię 71,4 km². Maksymalna głębokość dochodzi do 6,3 m, średnia wynosi 1,6 m. Pojemność jeziora to 0,118 km³. Ma 16,4 km długości oraz 7,6 km szerokości. Długość linii brzegowej mierzy 55,4 km.

Przez Łebsko przepływa rzeka Łeba, uchodząca do Morza Bałtyckiego. Wnosi ona do jeziora 11 m³ wody na sekundę. Łebsko jest zbiornikiem słonawowodnym. Za sprawą krótkiego odcinka ujściowego rzeki między jeziorem a morzem, w Łebsku dochodzi do okresowego napływu wód słonych z Bałtyku. W czasie tego zjawiska zasolenie jeziora może dochodzić do 3‰. Zbiornik posiada także połączenie kanałami z jeziorami Gardno i Sarbsko. Ze względu na typ miktyczny Łebsko zaklasyfikowano do jezior polimiktycznych, czyli takich, w których obserwuje się częste mieszanie wód.

Niewielka głębokość średnia oraz akumulacyjna działalność Łeby sprzyjają szybkiemu wypłycaniu misy jeziora. Proces ten skutkuje zarastaniem zbiornika, a co za tym idzie stałym zmniejszaniem się jego powierzchni. Do ciągłej zmiany powierzchni jeziora przyczynia się również osadzanie piasku u północnego brzegu. Nawiewany on jest z wydm, przemieszczających się w kierunku południowo-wschodnim.

Jezioro jest miejscem występowania grzybieni białych (Nymphaea alba L.) oraz grążeli żółtych (Nuphar lutea). W pelagialu licznie występują rośliny z rodzaju wywłóczników oraz rdestnic, głównie rdestnica przeszyta (Potamogeton perfoliatus L.). W płytkiej strefie przybrzeżnej rosną skupiska oczeretu jeziornego (Schoenoplectus lacustris) oraz trzciny pospolitej (Phragmites australis). Szerokość trzcinowisk miejscami wynosi ponad 100 m. W szuwarach trzcinowych schronienie znajduje wiele gatunków ptaków.

W jeziorze obserwuje się wzmożony proces eutrofizacji, spowodowany dopływem zanieczyszczeń, niesionych przez zasilające je rzeki i kanały, odwadniające okoliczne łąki i pola. Przyczynia się to do intensywnego rozwoju trzcinowisk i oczeretów. Szczególnym zagrożeniem dla jakości wody są związki fosforu i azotu, będące przyczyną wzrostu produktywności biologicznej jeziora.





Powrót do listy